Death Valley
25 juli 2017 - Furnace Creek, California, Verenigde Staten
Vandaag gaan we moeder natuur weer opzoeken. Als je LV uit gaat zit je eigenlijk gelijk weer in de dessert. Het blijft bewonderendswaardig hoe dit landschap steeds veranderd. Ik hou daar wel van.
Van het rijden op die lange wegen worden je ogen moe, je blijft maar in de verte staren, dus even wissel van stuurman > stuurvrouw.
Ineens zijn we dan toch in het National Park. Routekaart lag al op schoot en konden gelijk het 1e viewpoint opzoeken. Zabriskie Point, erg mooi en bijzonder. Daarna stuk terug gereden naar Dante View. Hier kon je een minitrail lopen naar een bepaald punt. Vandaar keek je op de zoutvlakte, prachtig. Ver beneden ons zag je een weg met piepkleine autotjes. Wil ik ook naartoe natuurlijk, je zag daar ook mensen lopen.
Eerst toen naar het hotel, Furnace Creek Ranch. Klein parkje, wel gedateerd maar alles is er.
Na de incheck onze route vervolgd. Dit keer naar Badwater. Hier ligt de mega zoutvlakte die we eerder van boven zagen met die weg waar ik/we heen wilden. Deze vlakte ligt 86 meter onder zeeniveau, het laagste punt van Noord Amerika.
Heel apart om deze vlakte zo te zien. We konden erop lopen een heel eind. Het voelt alsof je op een bevroren ijslaag met een beetje sneeuw loopt, alleen niet glad. Het waaide daar ontzettend hard, maar de wind was erg heet, vies heet.
Daar ook nog een virtuele cache gevonden trouwens.
We zijn daar wel even gebleven, daarna weer snel de airco opzoeken.
Weer retour en onderweg afgeslagen naar een kleine route, Artist Drive, genaamd. Hier waren rots/zand formaties met verschllende kleuren. Dit komt door de mineralen die in de grond zitten. Erg mooi en apart. De route was 1-richtingsverkeer.
Een groot deel gefilmd, 5 a 6 min. Zit tussen de foto's.
Daarna kwamen we bij het hotel en was het 17u. Met ons verhitte lijf gelijk een hapje gaan eten, smaakte prima.
Lekker een verfrissende douche en hangen op bed. Je gezicht voelt alsof je een strandwandeling gemaakt hebt met flinke tegenwind en dat het zout op je gezicht zit.
We vonden dit park wel heel bijzonder, apart en mooi. Lang hier blijven is niet je van het en dat komt dan door de hitte en de hete wind. De hoogste temperatuur was ong. 46.5 °. Het had warmer kunnen zijn , ware het niet dat er bewolking was. Toch een beetje mazzel.
In 1913 is trouwens de hoogste temperatuur gemeten van 57°
Van het rijden op die lange wegen worden je ogen moe, je blijft maar in de verte staren, dus even wissel van stuurman > stuurvrouw.
Ineens zijn we dan toch in het National Park. Routekaart lag al op schoot en konden gelijk het 1e viewpoint opzoeken. Zabriskie Point, erg mooi en bijzonder. Daarna stuk terug gereden naar Dante View. Hier kon je een minitrail lopen naar een bepaald punt. Vandaar keek je op de zoutvlakte, prachtig. Ver beneden ons zag je een weg met piepkleine autotjes. Wil ik ook naartoe natuurlijk, je zag daar ook mensen lopen.
Eerst toen naar het hotel, Furnace Creek Ranch. Klein parkje, wel gedateerd maar alles is er.
Na de incheck onze route vervolgd. Dit keer naar Badwater. Hier ligt de mega zoutvlakte die we eerder van boven zagen met die weg waar ik/we heen wilden. Deze vlakte ligt 86 meter onder zeeniveau, het laagste punt van Noord Amerika.
Heel apart om deze vlakte zo te zien. We konden erop lopen een heel eind. Het voelt alsof je op een bevroren ijslaag met een beetje sneeuw loopt, alleen niet glad. Het waaide daar ontzettend hard, maar de wind was erg heet, vies heet.
Daar ook nog een virtuele cache gevonden trouwens.
We zijn daar wel even gebleven, daarna weer snel de airco opzoeken.
Weer retour en onderweg afgeslagen naar een kleine route, Artist Drive, genaamd. Hier waren rots/zand formaties met verschllende kleuren. Dit komt door de mineralen die in de grond zitten. Erg mooi en apart. De route was 1-richtingsverkeer.
Een groot deel gefilmd, 5 a 6 min. Zit tussen de foto's.
Daarna kwamen we bij het hotel en was het 17u. Met ons verhitte lijf gelijk een hapje gaan eten, smaakte prima.
Lekker een verfrissende douche en hangen op bed. Je gezicht voelt alsof je een strandwandeling gemaakt hebt met flinke tegenwind en dat het zout op je gezicht zit.
We vonden dit park wel heel bijzonder, apart en mooi. Lang hier blijven is niet je van het en dat komt dan door de hitte en de hete wind. De hoogste temperatuur was ong. 46.5 °. Het had warmer kunnen zijn , ware het niet dat er bewolking was. Toch een beetje mazzel.
In 1913 is trouwens de hoogste temperatuur gemeten van 57°
En dan op een diepte van de hoogte van een gemiddelde wolkenkrabber onder zeeniveau daar staan. Is bijna niet in te denken. Er wacht dan ook nog een pittig klimmetje om het dal weer uit te komen waarna je de Sierra Nevada tegenkomt, met sneeuw op de toppen! Een groter contrast is bijna niet voor te stellen.
Jammer van het filmpje, dat houden wij nog tegoed. :)